Dowiedz się jak napisać skuteczne CV dla lekarza. Nasz poradnik zawiera: wskazówki i porady jak skonstruować dokument, szablony, przykłady dobrych i złych CV oraz ciekawe statystyki. Zdradzamy także czego absolutnie nie robić, pisząc CV i jakie są najbardziej pożądane kompetencje na rynku pracy. Sprawdź jak przyciągnąć uwagę rekruterów, aby zwiększyć swoje szanse na zdobycie wymarzonej pracy jako lekarz.

Jeśli szukasz idealnego prezentu dla lekarza, to trafiłeś we właściwe miejsce. Lekarze to ciężko pracujące osoby, które codziennie podejmują trudne decyzje i troszczą się o zdrowie innych. Dlatego też warto pomyśleć o prezencie, który sprawi im radość i pozwoli im odpocząć

Skala NRS (Numerical Rating Scale) jest to skala liczbowa od 0 do 10, gdzie 0 oznacza zupełny brak dolegliwości bólowych, a 10 oznacza ból trudny do zniesienia; ocenę bólu dokonuje się w warunkach dynamicznych, to znaczy w trakcie poruszania, kaszlu czy głębokiego oddychania; skierowana jest do pacjentów przytomnych; stosuje się ją przed jak i po zastosowaniu leczenia przeciwbólowego; polecana jest w praktyce klinicznej do oceny bólu ostrego jak i przewlekłego.

Skala VAS (Visual Anagoue Scale) jest to skala liczbowa w postaci linijki od 0 do 10, gdzie 0 oznacza całkowity brak bólu, a 10 najgorszy wyobrażalny ból; jak i graficzna, w której numery zastąpione są rysunkami twarzy na jej skrajach. Twarz uśmiechnięta oznacza bark bólu, z grymasem najsilniejszy ból; skierowana jest w szczególności do oceny bólu u dzieci.

Skala BPS (Behavioral Pain Scale) skala ta znajduje zastosowanie w ocenie bólu u pacjentów nieprzytomnych, sedowanych, wentylowanych mechanicznie; pomiar wykonuje się na podstawie reakcji ciała i zachowania; ocenia ona wyraz twarzy pacjenta, reakcje ruchowe kończyn górnych i synchronizację z respiratorem; zakres skali zawiera się w przedziale 3-12 punktów.

Skala depresji Becka (ang. Beck Depression Inventory, BDI) – to narzędzie pomiarowe szeroko stosowane w diagnostyce zaburzeń nastroju jakim jest depresja. Autorem skali jest Aaron Temkin Beck, amerykański psychiatra. Po raz pierwszy została opublikowana w 1961 roku. Test składa się z 21 punktów ocenianych według intensywności objawów od 0 do 3. Na każde pytanie pacjent samodzielnie udziela odpowiedzi, która jego zdaniem, w najlepszy sposób opisuje jego stan. Punkty sumujemy. Należy pamiętać, że skala ta to tylko narzędzie pomocnicze, nie zastępuje ono badania lekarskiego – depresja może zostać zdiagnozowana tylko, przez lekarza specjalistę, psychiatrę lub psychologa.

Geriatryczna skala oceny depresji (Geriatric Depression Scale – GDS) to jedna z częściej stosowanych skal do przesiewowej samooceny stanu psychicznego osób powyżej 65 roku życia. Stanowi trafne, rzetelne narzędzie do oceny natężenia symptomów depresji u osób w wieku podeszłym. Została opracowana w 1983 roku przez Yesavage i jego współpracowników.

Depresja w wieku powyżej 65 roku życia jest chorobą słabo wykrywalną. Jest to ważny problem, gdyż ludzie starsi często się nie przyznają, a także w grupie tej występują liczne zaburzenia organiczne , które mają podobny obraz do depresji.

Geriatryczna skala oceny depresji składa się z 30 pytań, na które należy udzielić odpowiedzi tak lub nie. W zależności od ilości uzyskanych punktów, można wstępnie określić czy pacjent cierpi na depresję i czy potrzebuje specjalisty.

Skala Glasgow (Glasgow Coma Scale – GCS) jest narzędziem klinicznym wykorzystywanym do diagnozy zaburzeń świadomości. Jest kluczową metodą bardzo przydatną i funkcjonalną w codziennej praktyce klinicznej. Jej atutem jest prostota. Skala Glasgow jest powszechnie wykorzystywana w ratownictwie medycznym. Głównie znajduje zastosowanie w ocenie zaburzeń świadomości w sytuacjach pourazowych oraz w identyfikacji stanów śpiączki. Skala Glasgow w praktyce klinicznej przestaje mieć znaczenie u pacjentów wentylowanych mechanicznie ( zaintubowanych), z uszkodzeniami neurologicznymi (niedowłady, porażenia czy afazja), czy będących w stanie wegetatywnym. Skala Glasgow-(Glasgow została opracowana w 1974 roku przez angielskich neurologów Brayana Jennetta i Grahama Teasdale. Ostateczna wersja powstała w 1976 roku.

W ogólnej sprawności siła jest jedną z podstawowych zdolności motorycznych. Siłę mięśniową definiujemy jako zdolność do pokonywania oporów zewnętrznych lub przeciwstawiania się im. W praktyce do oceny siły mięśniowej najczęściej używa się skali Lovetta, nazywany też testem MRC (Medical Research Council). Test polega na ręcznym badaniu wybranego mięśnia w określonych pozycjach i przy wybranym ruchu. Jest powszechnie stosowany w kinezyterapii do badania każdej grupy mięśniowej.

Do orientacyjnej oceny głębokości biologicznego (fizycznego) uzależnienia od nikotyny/palenia papierosów powszechnie wykorzystywany jest test Fagerstroma. Nazwa testu pochodzi od nazwiska szwedzkiego psychologa klinicznego Karla Olova Fagerstroma. Opublikowany został w 1978 roku. A w 1991 roku pojawiła się kolejna jego wersja.

Międzynarodowa skala Barthel stosowana jest do oceny sprawności osoby chorej. Jest jedną ze skal ADL (Activities of Daily Living Index - Aktywności Dnia Codziennego). Skala Barthel pomaga ocenić samodzielność oraz stopień zapotrzebowania na opiekę.

Do oceny ryzyka powstania odleżyn służy Skala Norton. Została opracowana przez pielęgniarkę geriatryczną Doreen Norton w Wielkiej Brytanii i wdrożona do praktyki pielęgniarskiej w 1962 roku. Jest wykorzystywana do dzisiaj. Skala jest łatwa do zastosowania i nie wymaga dużego nakładu czasowego. Skala Norton jest wykorzystywana w dwóch obszarach: - do wstępnej oceny ryzyka rozwoju odleżyny, - do monitorowania dynamiki stanu pacjenta po wdrożeniu działań profilaktycznych. Obejmuje ona pacjentów schorowanych oraz po operacjach i zabiegach, które czasowo ograniczają ich sprawność. Ważna jest systematyczność prowadzonej obserwacji.

Skala Torrance'a to pięciostopniowa skala, która służy do klasyfikacji stopnia zaawansowania odleżyn. Przeprowadzona przy jej wykorzystaniu analiza jest podstawą do opracowania adekwatnego sposobu postępowania z chorym oraz weryfikacji skuteczności podjętego leczenia. Stopień zaawansowania rany odleżynowej pociąga za sobą proces leczenia, który jest długotrwały i trudny, wymagający interdyscyplinarnego oraz kompleksowego podejścia.